آلودگى شیمیایى محیط زیست به آفت کش ها و خطرات ناشى از آن براى انسان به حدى مورد بحث و بررسى قرار گرفته که نیازى به توضیح اضافى ندارد. اما مشکلات ناشى از مصرف بى رویه آفت کش ها زمانى ملموس تر مى شود که بدانیم ادامه این روند نامطمئن موجب طغیان آفات و حتى بدتر از آن، ظهور آفات جدید مى شوند یعنى اوضاع را از قبل هم پیچیده تر مى کنند. با این توضیحات توسعه به کار بردن روش کنترل بیولوژیک عاقلانه ترین راه به نظر مى رسد.

در دنیاى امروز اثرات سوءناشى از مصرف سموم دفع آفات گیاهى برنسل انسان و دیگر جانداران روى زمین، کم و بیش برهمگان معلوم شده است. بشر در دنیاى مدرن دریافته که آفت کش ها نه تنها مشکلى از او حل نکرده اند که گاه حتى کوهى از مشکلات را روى دوشش نهاده اند. انتشار کتاب بهار خاموش توسط خانم دکتر راشل کارسون در دهه ۱۹۶۰ میلادى، متولیان حفظ نباتات در ایالات متحده را به این نتیجه رساند که دوران استفاده یک جانبه از سموم خطرزا به بهانه حفظ و افزایش محصولات کشاورزى به سرآمده و باید به دنبال راه کارهاى نوین براى کنترل آفات و بیمارى هاى گیاهى بود.

از زمان هاى بسیار دور حتى از دوران رنسانس در اروپا، نمونه هایى از تلاش بشر آن روز براى بهره جستن از روش بیولوژیک وجود داشته است. در چین باستان از کلنى مورچه ها براى کنترل آفات در باغ هاى مرکبات استفاده مى شده است. علاوه بر نمونه مشهور و موفق استفاده از سوسک هاى ودالیا (کفشدوزک هاى شکارچى) براى مبارزه با شپشک استرالیایى در کالیفرنیا، (این آفت در سال ۱۸۸۰ توسط نهال هاى وارداتى از استرالیا به ایالات متحده وارد شد و خسارات هنگفتى به باغ هاى مرکبات در کالیفرنیا وارد ساخت تا این که در سال ۱۸۸۸ گروهى از کارشناسان وزارت کشاورزى ایالات متحده سوسک هاى ودالیا را از استرالیا به عنوان دشمن طبیعى شپشک به کالیفرنیا بردند) نمونه هاى دیگرى نیز قابل ذکر است از جمله استفاده از یک نوع ویروس براى ایجاد بیمارى در سوسک هاى کرگدنى (از آفات مهم نارگیل) و یا استفاده از حشرات پارازیتوئید در کنترل زنجرک نیشکر در هاوایى. خسارت این آفت در سال ۱۹۰۳ تولید شکر در هاوایى را به شدت کاهش داد.